RELACJE. V Międzypokoleniowe Spotkania Teatralne – NABÓR

Zapraszamy do udziału w V edycji RELACJI – ogólnopolskiego festiwalu teatralnego, którego oś stanowi konkurs na najlepszy spektakl międzypokoleniowy dla teatrów amatorskich. Interesują nas zespoły tworzone przez reprezentantów różnych pokoleń lub te podejmujące w swoich realizacjach scenicznych zagadnienie międzypokoleniowości.

Nabór trwa do 20 lipca.

Regulamin

Karta Zgłoszenia (.doc)

Karta Zgłoszenia (PDF)

Klauzula Informacyjna (RODO)

Zgoda na przetwarzanie danych dla uczestników pełnoletnich

Zgoda na przetwarzanie danych dla uczestników niepełnoletnich


W tym roku, ze względu na potrzebę zachowania reżimu sanitarnego podczas organizacji wydarzeń kulturalnych, czas trwania festiwalu został wydłużony do pięciu dni. Ta sytuacja wpływa także na brzmienie Regulaminu. Jako Organizatorzy zastrzegamy sobie prawo do zmiany warunków realizacji festiwalu w przypadku zaistnienia takiej konieczności.

Od początku RELACJOM towarzyszy temat przewodni. W pierwszej edycji były to punkty wspólne, w drugiej – nieuchronność konfliktu i negocjacja wspólnych korzyści, w trzeciej skupiliśmy się na kontynuacji dzieła i tradycji, natomiast czwarta to spojrzenie na styl późny w kulturze. Każdorazowo inspirację stanowiły różnorodne teksty kultury.

W tym roku naszą uważność skierowaliśmy w stronę „dziecięcej naiwności” i eseju Stanisława Barańczaka. Dotyczy on Adama Ważyka, który publikując 21 sierpnia 1955 roku „Poemat dla dorosłych” wywołał największy skandal literacki PRL–u.

Na tle tego rozdwojenia, oddzielenia „dziecięcej” i „dorosłej” perspektywy „Poemat dla dorosłych” uderza jako swoista anomalia. Ważyk, jeden z pierwszych wybitniejszych „odwilżowców”, już w roku 1955 doprowadza do jedynej w swoim rodzaju kombinacji obu ujęć: zarówno tematyka poematu jak i sposób traktowania czytelnika odwoływały się do kategorii „dorosłości”, jednakże cały rewelatorski efekt poznawczo-artystyczny utworu możliwy był dzięki zastosowaniu „dziecięcej” optyki poetyckiej. (…) Ale co należy rozumieć przez „dziecięcą optykę”? Muszę się od razu zastrzec, że określenie to jest skrótowe i umowne: w sensie, w jakim stosowane jest w tym szkicu, oznacza nie tyle sposób widzenia związany dosłownie z osobą dziecka w roli narratora, ile, ogólniej, takie widzenie obiektu, jakby oglądało się go po raz pierwszy. Gdyby ktoś chciał ująć w dwóch słowach istotę kubistycznej techniki Ważyka z lat dwudziestych, z okresu „Semaforów” i „Oczu i ust”, musiałby posłużyć się określeniem: świeżość widzenia. (…) W okresie kubistyczno-awangardowym narrator Ważyka był dzieckiem przemawiającym do „dziecka w człowieku”. W okresie socrealistycznym stał się dorosłym przemawiającym do pouczanych, naiwnych dzieci. W okresie „Poematu” stał się na powrót dzieckiem – ale tym razem przemawiającym do dorosłych. (…) Podstawowa idea „Poematu dla dorosłych” opiera się na paradoksie: świat, który według wszelkich przyjętych założeń miał być światem NOWYM, okazuje się światem STARYM. Świat, który miał być światem młodych, okazuje się światem „starych hycli”.

Ale jednak paradoks stanowił naprawdę zaskoczenie, osobą, która go obserwuje i uświadamia sobie, musiało stać się dziecko – czy, mówiąc ściślej, ktoś może i dorosły, ale przyjmujący dziecięcą perspektywę widzenia. Perspektywę kogoś, kto bierze – z dziecięcą naiwnością – na serio zapewnienia o „nowości” budowanego świata i kto – z dziecięcą spontanicznością sądu – odkrywa rozdźwięk między deklaracjami a rzeczywistością.

Stanisław Barańczak, Dziecięca naiwność (Adam Ważyk: „Poemat dla dorosłych”), w: tegoż, Tablica z Macondo. Osiemnaście prób wytłumaczenia, po co i dlaczego się pisze, Kraków 2018, s. 61-93.

Odwiedź nasz profil na Facebooku

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Zadanie zostało dofinansowane ze środków budżetu Powiatu Stalowowolskiego.


PARTNER MERYTORYCZNY:

PARTNERZY MEDIALNI:



Mapa Dojazdu

Napisz do nas



Przepisz kod antyspamowy: captcha